Dziady

Nawet nie musisz ze mną rozmawiać. Możesz się wyłączyć, zająć lajkowaniem czego popadnie albo przytruwaniem mózgu informacjami z bieżącej katastrofy na żywo. Ja i tak będę do ciebie gadał. To jedyny dowód na istnienie jakiejś szczególnej formy istnienia, której nie rozumiem, ale doświadczam i tego się trzymam z braku innych punktów odniesienia. Bo tymczasem jestem pustym kontem. Język polski domyślny. Poza tym urodzony nie wiadomo gdzie i kiedy, wykształcenie żadne, miejsca pracy brak, podobnie jak światopoglądu, wyznania i statusu związku. Na zdjęciach nie występuje, kontentu wideo również nie ma. Nic nigdy nikomu nie podlajkował. Grono znajomych zacne, ale mocno przypadkowe, więc niewiele da się z niego wywnioskować. Jedyny twardy fakt to 31.10 – data założenia konta i zarazem prawdopodobna data zgonu, bo długo tak nie pociągnę, choć na podglądzie lekarze robią, co mogą. Raczej jednak nie zdołają oczyścić szarej substancji obumierającego mózgu z ostrych okruchów kości jarzmowej, które wraz z kulą przez lewy oczodół dostały się pod czaszkę i zmieniły mój mózg w jakiś Echinocactus, być może grusonii. W każdym razie rozpoznać się w tej miazdze nie rozpoznam.

Tu, po drugiej stronie, też nie jest lepiej. Za to spokojniej. Jak na wysypisku. Same resztki. Szczęśliwie nieorganiczne, więc nic nie cuchnie. Choć pewnie w obecnym stanie mojego niebytu i tak bym nie poczuł. Jedyne, co czuję, to szczególny rodzaj bólu fantomowego. Bólu po wszystkim. Bólu w rozproszeniu. Nieukojonej tęsknoty za śmieciami po własnym życiu. Za śladami odciśniętymi na serwerach rozrzuconych tu, tam i ówdzie. Zwłaszcza jeśli „ówdzie” charakteryzują umiarkowane ceny za grunt, umiarkowane podatki, umiarkowany koszt wysoko wykwalifikowanej siły roboczej oraz ślepi lub skorumpowani urzędnicy umożliwiający bezkarne buszowanie po wrażliwych danych osobowych. Oraz swobodny transfer zysków.