Macica

Opowieść o naszym pierwszym domu

Zdrowie

W zdrowiu i chorobie

Zawsze błagam swoje ciało, by nie było takie zepsute

ono jednak tylko się śmieje, ponieważ wie

kto zaczął

tę wojnę.

Fortesa Latifi

Chronic Illness [Choroba przewlekła]

Wiszę wysoko nad ziemią, naga od pasa w dół, a moje rozłożone nogi są w strzemionach. Według pielęgniarki, która gorączkowo wciska przyciski na panelu kontrolnym, fotel, na którym leżę, „nawala” przez cały tydzień, a teraz prezentuje się od najgorszej, najzłośliwszej strony. Ze swojego punktu obserwacyjnego pod płytkami na suficie zauważam ciemne odrosty na czubku utlenionej na blond głowy tej kobiety. Widzę wózek z szufladami wypełnionymi po brzegi foliowymi pakiecikami: sterylnymi wziernikami, wymazówkami, igłami i strzykawkami – wszystkimi narzędziami, które mogą być potrzebne, by badać sekretne zakamarki mojego ciała. Dostrzegam też lekarkę, gdy wyciska lubrykant na głowicę ultrasonografu, która za chwilę znajdzie się w moim ciele. Spogląda na moje dyndające u góry nogi, potem na coraz bardziej przepraszającą pielęgniarkę. Z twarzą zastygłą w bezgranicznym znudzeniu rozciera lubrykant na głowicy. Obserwuję to wszystko. Próbuję sobie przypomnieć, czy gdzieś już widziałam taką minę jak na twarzy tej lekarki, i nagle do mnie dociera – to znużona rezygnacja sekspracowników w dzielnicy czerwonych latarni w Amsterdamie, chodzących w swoich witrynach w bikini i skóropodobnych kusych szortach. To kolejny dzień pracy w otoczeniu nagich kobiecych ciał i wszystkie po prostu w nim żyjemy, starając się spisać jak najlepiej.

Rzucam żart o patrzeniu na innych z góry. Jestem uprzejma, staram się rozładować napięcie, mimo że mam najmniejsze powody, by przepraszać. W innej części mojego życia – tej, w której to ja stoję między nogami innych kobiet, próbując poprawić im humor, życząc im, żeby ich ciała funkcjonowały jak najlepiej, jak najzdrowiej, jak najradośniej – powtarzam kobietom, żeby nie przepraszały. Jesteście wspaniałe, mówię. Jesteście piękne i silne. Nie przepraszajcie za swoje ciała. Dziś jednak moje wadliwe ciało sprawiło, że jesteśmy tu razem – pielęgniarka, lekarka i ja. Moje ciało co miesiąc pracuje, by wydać na świat prastare bliźnięta: Ból i Krwawienie – a ja przepraszam za nie, za szwankujący fotel, za to, że dwie pozostałe kobiety muszą to robić, że muszą mnie oglądać, dotykać oraz nazwać i wyleczyć moje problemy. Przepraszam, przepraszam.

Na to nie ma jednak leku, informuje mnie lekarka dwadzieścia minut później w swoim gabinecie, gdy już wyswobodzono mnie z fotela, posadzono i zbadano w innej sali z lepszym, bardziej posłusznym sprzętem. Stuka długopisem w ekran komputera na swoim biurku.

– To ultrasonograficzny obraz pani macicy – mówi, wskazując obszar, który wygląda, jakby spryskano go mgiełką szarego szronu – a ta część pani macicy jest uwapniona.

Zdezorientowana tym określeniem i wciąż lekko oszołomiona po jarmarcznym doświadczeniu w pierwszym fotelu, próbuję sobie wyobrazić, co może oznaczać ta diagnoza. Wsuwałam palce w ciasne, wapniste węzły uwapnionych łożysk, szorstkie wskazówki świadczące o nałogowym paleniu papierosów, lecz sama nie palę ani nie jestem w ciąży. Chcę sformułować inteligentne pytanie, lecz opuszcza mnie cała moja wiedza kliniczna. Dzisiaj to ja jestem pacjentką. To ja jestem kobietą, której polecono „rozebrać się od pasa w dół”, i choć jestem już ubrana, czuję się zdezorientowana i niekompletna, jakbym nieprawidłowo poskładała się w całość. Mam wrażenie, że moja głowa oddaliła się od ciała niczym luźno przywiązany balon. Mądre słowa i fachowy żargon mnie zawodzą. Zamiast tego zadaję pytanie zadawane przez wszystkich pacjentów.

– Czy to źle?

– Nie – odpowiada lekarka, unikając mojego wzroku. – Po prostu normalnie powiązalibyśmy taką zmianę z macicą znacznie starszej kobiety. Ze starzejącą się macicą.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.