Obca

            Moja matka i mój ojciec poznali się w dniu, w którym on próbował rzucić się z ponte Sisto od strony Zatybrza. Wybrał sobie dobre miejsce do skoku. Co prawda, dobrze pływał, ale zderzenie z wodą by go sparaliżowało, a Tyber w tamtym czasie był już brudny i zielony.
            Moja matka, zwłaszcza, gdy spacerowała samotnie, zwykła chodzić ze spuszczonym wzrokiem i głową schowaną w ramionach, jakby nieustannie padało, ale akurat tamtego dnia przystanęła przy moście i zobaczyła chłopaka siedzącego okrakiem na balustradzie. Zbliżyła się, by położyć mu dłoń na ramieniu i odciągnąć go stamtąd, może nawet towarzyszyła temu jakaś krótka szamotanina. Przekonała go, by się uspokoił i oddychał powoli, potem poszli na spacer po mieście, upili się i skończyli w sztywnej i cuchnącej amoniakiem pościeli podrzędnego hotelu. Przed świtem moja matka ubrała się i wyszła. Musiała wracać na stancję, a mój ojciec wydał się jej zbyt niespokojny. Nawet nie potrząsnęła go za ramię, by dać mu znać, że wychodzi.
            Następnego dnia, kiedy razem z koleżankami wychodziła przez szkolną bramę, zobaczyła go, jak stoi z założonymi rękami, oparty o  samochód, który nie należał do niego, i w tym momencie zrozumiała, że jest stracona. Zawsze patrzyłam zawistnym okiem na tę mistyczną i tragiczną minę, z  jaką to opowiada, zawsze byłam zazdrosna o  tę apokalipsę.
            Tamtego dnia przed szkołą mój ojciec miał na sobie obcisłe dżinsy oraz błękitną koszulę z podwiniętymi rękawami i ćmił czerwone marlboro – wypalał dwie paczki dziennie.
            Przyszedł po nią pod bramę instytutu państwowego przy via Nomentana i od tego momentu zaczęło się ich wspólne życie.
            Jak on mnie znalazł?”, mawiała. Kiedy byłam dzieckiem, opowiadała mi tę historię, przeobrażając mojego ojca w mrocznego maga, zdolnego namierzyć nas wszędzie w czasie i przestrzeni, a ja obejmowałam ją mocno i bez słowa, zastanawiając się, jak to jest być aż tak upragnioną przez mężczyznę.
            Później dorosłam i zaczęłam jej wskazywać na najbardziej oczywiste wyjaśnienie. „Dla takich jak ty istniała tylko jedna szkoła w całym Rzymie, to nie było aż tak trudne”. Ona najpierw potakiwała, a potem kręciła głową: znalazł ją, ponieważ tak miało być. Mimo że ich małżeństwo się skończyło, nigdy nie żałowała, że ściągnęła go z tamtego mostu: był głuchy, ona też, i ich relacja będzie miała w sobie coś głębszego i bardziej intymnego od miłości.

            Mój ojciec i moja matka poznali się tego dnia, kiedy on próbował obronić ją przed napaścią w okolicach dworca kolejowego na Zatybrzu.
            Zatrzymał się, żeby kupić papierosy, i już miał wracać do samochodu, kiedy dostrzegł nieskoordynowane i gwałtowne ruchy paru chuliganów. Kopali jakąś dziewczynę, próbując wyrwać jej torebkę. Po tym, jak ich przestraszył i przegonił, zatrzymał się, by pomóc mojej matce, i przekonał ją, by poszła się umyć do jego domu. W tamtym czasie mieszkał jeszcze z rodzicami. Kiedy zobaczyli tę niewiele starszą od nastolatki dziewczynę o śniadej skórze i jeszcze mokrych po prysznicu włosach, pomyśleli, że jest sierotą.
            W wieku dwudziestu lat moja matka miała szeroki i wyzywający uśmiech, zęby palaczki i długie do ramion czarne włosy ścięte w ten charakterystyczny sposób, w którym żadnej dziewczynie nie jest do twarzy. Czasem spinała je szylkretową klamrą. Mieszkała na stancji, często nocowała na ulicy, uczyła się od święta. Brała dorywcze zlecenia, żeby dorobić do tego, co przysyłali jej rodzice z Ameryki, ale nie przychodziła punktualnie do pracy.
            Od tamtego dnia zaczęli ze sobą chodzić: mówili tym samym językiem, złożonym z rzężenia i słów wypowiadanych przesadnie głośno, ale spojrzenia przechodniów przyciągali głównie swoim zachowaniem. Przepychali się między ludźmi, nie odwracając się ani nie przepraszając, i promieniowali kontrastami: on miał jasnokasztanowe włosy, mięsiste wargi i arystokratyczne rysy, ona sięgała mu z ledwością do ramienia i zdawało się, że wyszła prosto z obozowiska partyzantów w dżungli.
            Wiele lat temu mój ojciec posiadał zdolność pojawiania się znikąd: często, kiedy ona wyjeżdżała do swojej rodziny w Stanach albo znikała na kilka dni, albo jeszcze później, już po ich rozstaniu, pojawiał się we właściwym momencie w hali odlotów, albo wyrastał nagle za przeszklonymi drzwiami, wychodził znienacka z windy, trzaskał drzwiami samochodu, zmuszając ją, by podniosła wzrok z powodu nieoczekiwanego ruchu.
            Poznawała go po kościstej sylwetce, żarze końcówki papierosa, znajdowała go tak, jak zraniony do krwi myśliwy znajduje zwierzę, kiedy nie ma już innych zmysłów do dyspozycji i zawierza wściekłemu instynktowi. Rozeszli się w 1990 roku. Od tamtej pory widują się rzadko, ale każde z dwojga zaczyna swoją historię, twierdząc, że uratowało życie temu drugiemu.
           

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.