Idzie tu wielki chłopak

W górę serca

            W czwartek umarł mój pies, a w piątek nie wróciłem z pracy do domu. Zamiast zejść na dół, zostałem w kabinie. Powinienem był go zakopać w polu albo lesie, ale przerosło mnie, jak to zrobić. Drałować kilka kilometrów przez miasto z workiem na plecach, jechać taksówką lub nocnym autobusem, unikać odpowiedzi czy się tłumaczyć. O tej godzinie i tak bym nigdzie nie kupił łopaty. Mogłem poczekać do rana, wziąć wolne. Zawinąłem go jednak w koc i zaniosłem do lecznicy. Dwadzieścia kilo to niedużo, grunt, żeby wygodnie chwycić. Wyślizgiwał mi się po drodze, więc musiałem go sobie podrzucać. Raz położyłem na chodniku, odwinąłem i zapakowałem na nowo. Wyszło drożej niż taksówka i łopata, a i tak się zmachałem. Nie znałem nikogo, komu mógłbym oddać pół worka karmy.
            Nigdy nie policzyłem, ile szczebli prowadzi do kabiny żurawia, nie mierzyłem też czasu. Jedyne, o co dbałem, to żeby mi stopa nie zjechała, o mocny chwyt dłoni i ułożenie głowy: prosto, tak łatwiej uniknąć zawrotów.
            Ile metrów w górę, tyle w dół. Niektórzy nauczyli się wytrzymywać z pełnym pęcherzem, nie jedli też i mało pili, żeby nie schodzić w ciągu dnia. Czasami używali przygotowanej na taką okazję butelki. Ja robiłem sobie przerwę w połowie. Na placu budowy stał jeszcze jeden dźwig. Wyższy, nowszy, z windą. Obsługiwał go Waldek. Jak sobie pójdę, Boguś, mówił do mnie, to się przesiądziesz. Specjalnie tak się wyrażał, żebym nie wiedział, co ma na myśli: emeryturę czy zgon, bo był po dwóch zawałach. Co za różnica. Planowałem dociągnąć do marca i się zwolnić.
            Mieszkałem trzy przystanki dalej, za pętlą, z okna widziałem plac z hurtownią sportową w kształcie hangaru. Niedaleko stał opuszczony czteropiętrowy biurowiec. Od kilku lat nikt nie wynajmował w nim pomieszczeń, reklama na ścianie spłowiała od słońca. Wieczorami słyszałem podniesione głosy, śmiech, czasami ktoś stłukł butelkę. Przyzwyczaiłem się i mogłem spać mimo hałasu, ze snu wyrywały mnie raczej błyski policyjnych świateł. Wcześnie rano żwir chrzęścił pod kołami parkujących tam samochodów dostawczych. Kierowcy gasili niedopałki w puszkach po energetykach i szczali na mur. Nad ich głowami obluzowana linia wysokiego napięcia wisiała jak wymuszony uśmiech.
            Kiedy jeszcze pies żył, po południu wyprowadzałem go obok budowy, na której pracowałem. Niedaleko był park ciągnący się wzdłuż zasypanego koryta rzeki, a przy nim stare, solidne domy za murem z graffiti ku pamięci zadźganego tutaj chłopaka. Imię zapisane imitującymi gotyk literami, daty narodzin i śmierci, obietnica albo groźba. Na dole dopisek inną ręką: „Dobrze, że zdechł”.
            W piątek rano przestawiłem budzik, nie było już po co wstawać tak wcześnie. Sześćdziesiąt procent mięsa, warzywa i minerały. Takie ogłoszenie powinienem dać. Kupiec wszedłby do mieszkania, rozglądnął się, wziął garść karmy, dopytywał. Ukradkiem powąchał palce, a okruchy wytarł w spodnie. Przynajmniej ja bym tak zrobił. Nigdy jej nie spróbowałem. To produkt o długim terminie ważności, niech stoi.
            Z góry okolica budowy wyglądała jak makieta posklejana z przypadkowych materiałów. W muzeach trzymają takie pod kluczem, w kantorkach ze środkami czystości i portretami, które spadły ze ścian. Ruch tutaj to złudzenie optyczne, obrót figury niemożliwej. Z wysoka widoki, na dole bidoki, mówił Waldek. Przesada, znałem gorsze miejsca. Byłem tu sam i daleko od reszty. Mój kontakt z pozostałymi pracownikami ograniczał się prawie wyłącznie do znaków, poleceń, pytań i odpowiedzi związanych z procedurami i pracą dźwigu. Przychodziłem ostatni, robiłem, co trzeba, i wychodziłem pierwszy, nie kolegowałem się.
            Po mojej lewej, od wschodu, rosło nowe osiedle, po prawej, od zachodu, za garażami i klubem fitness, stał biurowiec i  długi blok, zaokrąglony na jednym końcu, do połowy zielony, wyżej biały. Połączone ze sobą w pionie rdzewiejące balkony z ażurowymi balustradami przypominały woliery. Na piątym piętrze kobieta w dresie robiła wymachy i  skłony. Przerywała, by zerknąć w dół, na kort tenisowy urządzony na dachu klubu, gdzie kilka osób ćwiczyło z trenerem. Gdyby nie to, pomyślałbym, że przesyła zaszyfrowaną wiadomość i wypatruje odpowiedzi.
            Lewa i prawa, wschód i zachód to nie wszystko, ale dla mnie akurat. Po całym dniu dość miałem obrotów. Przez krótkofalówkę dałem znać, że wkrótce zejdę. Wiatr przechylał dźwig, przywykłem i przestałem się zapierać nogami. Schować twarz w dłoniach to jedyne, co można tu zrobić. Widziałem kiedyś filmik: mężczyzna próbował się ratować, rozpostarł ramiona i zniknął za kadrem. Puszczałem to sobie wiele razy. Byłem głodny i nie miałem pomysłu, co dalej. Czas, który dotąd spędzałem na spacerze z psem, zamierzałem przeczekać w kabinie. Zamknąłem oczy, żeby nie myśleć o tym, na co patrzę. Cokolwiek to było, od razu wypowiadałem w myślach nazwę: ulica, samochód, drzewo, ptak, kościół, wiadukt, billboard, przystanek. Chyba zasnąłem. Nie na długo, ale kiedy się ocknąłem, na dole paliły się halogeny, a stróż bez kciuka okrążał plac. Raz, drugi, trzeci. Mógł słuchać w swojej budce powtórek audycji, w zeszycie miał wypisane godziny, o których powinien zrobić obchód, ale raz wprawiony w ruch nieustannie krążył po orbicie.
            Chciałem się wymknąć bez tłumaczenia, co tu robię o tej porze. Łaził, jakby wiedział, że się czaję. Temperatura mi nie sprzyjała, jeszcze pod koniec listopada przekwitały dmuchawce, a gołębie przesiadywały w kałużach. Grudzień był suchy i ciepły. Przestałem zwracać uwagę na stróża, z nudów zapatrzyłem się w okna nowych bloków. Dawniej ludzie częściej używali firanek i zasłon, teraz dało się zajrzeć do większości mieszkań. Nic, o czym warto by wspominać: kuchnie, kolacje, puste pokoje, laptopy, telewizory na ścianach, cisza i brak szczegółów, wejście i wyjście. Nie ma, jest. Tego potrzebowałem.
            Spędziłem całą noc w kabinie dźwigu. Nad ranem na dziesiątym piętrze w jasnej kuchni zobaczyłem człowieka w skafandrze kosmicznym. Nie dało się rozpoznać, czy to kobieta, czy mężczyzna, kombinezon ukrywał sylwetkę, a  przyciemniana szyba hełmu zasłaniała twarz. Postać chodziła niezdarnie i wolno, łapała równowagę, chwytając się blatów i  szafek. W  pewnym momencie otworzyła na oścież okno, wychyliła się przez nie i rozejrzała, jakby chciała sprawdzić, czy to jest właśnie ta planeta, na której miała wylądować. A potem schowała się i wyłączyła światło.
            Stróż drzemał przy włączonym radiu, kiedy mijałem jego budkę. Złapałem pierwszy autobus. Po nieprzespanej nocy do niczego się nie nadawałem. W misce dla psa ciągle jeszcze była woda. Byłem ciekaw, ile czasu minie, zanim cała wyparuje.
            Przygotowałem zapasy na cały dzień i kolejną noc, żeby znowu popatrzeć na astronautę. Może tym razem skoczy, a grawitacja spłata mu figla i będzie się unosił przed oknami, nie mogąc ani wrócić, ani spaść.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.