Sekretne życie pobożnych kobiet

Jak kochać się z fizykiem? Zapominasz, jak zostałaś wychowana. Rezygnujesz z pasów wyszczuplających, które matka nauczyła cię nosić, żeby ujarzmić twój brzuch, twój tyłek, twoje uda, twoją wolność. Uchowaj Boże, żeby cokolwiek falowało. Uchowaj Boże, żebyś była miękka i rozkiełznana.
            Śpisz nago.
To wszystko pomysł terapeutki. Z początku jesteś sceptyczna i oporna. Ale kiedy prosi, żebyś po prostu zrobiła jej tę przyjemność, no bo co ci szkodzi, nie znajdujesz argumentu.
            Bierzesz długie, gorące, mydlane prysznice, łapiesz wodę, aż wylewa ci się kącikami ust. Wycierasz się, wychodzisz z kabiny i wcierasz olejek lawendowy we wciąż wilgotną skórę, od czubka głowy aż po podeszwy stóp. Jest zima, więc opatulasz się kocem i eksplorujesz. Dłońmi badasz kontury i krągłości swojego ciała, swoją topografię. Badasz je jako fakt, bez oceny. Zaspokajasz się, ale powoli, by delektować się i odkrywać. Co rano i co wieczór.
            W weekendy śpisz długo, a potem budzisz się i przyrządzasz od zera pożywne posiłki na poprawę nastroju – bez pudełek, bez puszek, bez fast foodu. Omlety z krabem i jarmużem, pieczone czerwone ziemniaki, linguine z owocami morza, zupa z dyni piżmowej z imbirem i kurkumą, karmelizowane brukselki, sałatka z pieczonych buraków z kozim serem, curry kokosowe, wołowina Wellington.
            Gotujesz, malujesz, robisz sobie drzemki i co noc pocierasz się do snu.
            W miarę jak zaczynasz czuć się dobrze we własnym ciele, rośnie twoja odwaga. Staje się silniejsza od reprymendy twojej matki na parkingu po mszy, kiedy po raz pierwszy idziesz do kościoła nieobwiązana. Pyta, dlaczego nie masz pasa wyszczuplającego dlaczego nie wciągasz brzucha tak, jak cię nauczyła trzydzieści lat temu, i jak śmiesz wchodzić do domu Bożego w takim stanie. Twoja matka, która skarży się, że w dzisiejszych czasach kobiety w kościele popełniają grzech widocznej linii majtek, przypomina, że nie tak cię wychowała.              Odpowiadasz jej: „Mam dość wstrzymywania oddechu”. A potem obiecujesz, że już nigdy nie przyjdziesz tak do kościoła. I dotrzymujesz słowa, bo nie przyjdziesz już wcale.

            Jak kochać się z fizykiem? Wysyłasz mu przeprosiny w postaci jednego z jego wielu portretów, które naszkicowałaś, oprawionego w srebrną ramkę. Nie odpowiada od razu. Godzisz się z tym, bo rozumiałaś ryzyko, gdy w ten sposób zniknęłaś. Ale kiedy się odzywa, oboje długo milczycie przez telefon, zanim w końcu mówisz:
            – Po prostu musiałam to zrobić. Dla siebie. Wtedy nie miałam na to słów i sama do końca nie wiem, czy mam je teraz.
            – A jednak musisz ich użyć – odpowiada. – Jeśli to ma wypalić, musisz spróbować. A ja obiecuję, że nigdy nie zrobię niczego, co sprawi, że pożałujesz tej próby.
            Usiłujesz sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni mężczyzna złożył ci obietnicę. Uznajesz, że to nie ma znaczenia. Ten mężczyzna składa ci ją teraz. Tylko to się liczy.


            Jak kochać się z fizykiem? 13 marca, w przeddzień jego przyjazdu, długo nie kładziecie się spać, na zmianę puszczacie oldskulowe teledyski hiphopowe i R&B, przechwalacie się, kto kogo załatwi na parkiecie, sprawdzacie w Google’u swoją astrologiczną kompatybilność – twojej Panny z jego Wodnikiem – i chichoczecie jak szaleni.
            Potem nadchodzi Dzień Liczby Pi. Bierzesz prysznic, kiedy on jedzie na lotnisko. Potem startuje, a jego sześciogodzinny lot (wliczając przesiadkę) wydaje ci się wiecznością. Jego marsz od samolotu do twojego samochodu pod terminalem trwa długo jak pielgrzymka. Wyobrażasz sobie, jak całuje zachodnią ścianę pizzerii Sbarro, łka pod cukiernią Cinnabon, zostawia ofiarę u stóp Auntie Anne od precelków.
            W końcu wkłada walizkę do twojego bagażnika, zamyka go, odwraca się do ciebie i mówi:
             – Nareszcie.
            Odpowiadasz:
            – Nareszcie.
            Potem bierze cię w ramiona i całuje. Jego usta są tak miękkie, jak sobie wyobrażałaś. 
            U siebie w domu robisz omlet i domowe frytki, które on pożera. Ma niepojęty apetyt. Potem, choć oboje jesteście zmęczeni i niedospani, adrenalina bierze górę i w cuglach wygrywasz rywalizację na parkiecie. Ten facet za cholerę nie potrafi tańczyć, a taki był mocny w gębie.


Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.