Mleko i głód

Śniadanie Pierwsze dzieliło od Drugiego trochę czasu. Nieraz poziom cukru we krwi tak bardzo mi spadał, że kręciło mi się w głowie i ogarniała mnie panika. Ale i tak warto było poczekać ze Śniadaniem Drugim, moim pierwszym prawdziwym posiłkiem po przebudzeniu, do dziesiątej trzydzieści albo jedenastej. Im później zaczynałam jeść, tym więcej jedzenia mogłam sobie zostawić na drugą połowę dnia. Lepiej trochę pocierpieć teraz i mieć coś w zanadrzu na potem, niż za wcześnie pochłonąć dzienny przydział i później znosić dużo gorsze katusze.

Jeśli udawało mi się dotrwać do jedenastej bez jedzenia, czułam się znakomicie, nieomal jak święta. Jeśli jadłam o dziesiątej trzydzieści, czułam się kiepsko, flejtuchowato, choć wszelkie negatywne emocje szybko ustępowały miejsca zachwytowi, jaki wywoływała konsumpcja Śniadania Drugiego. Posiłek składał się z małego odtłuszczonego jogurtu greckiego wymieszanego z dwiema paczkami słodzika oraz dietetycznej babeczki czekoladowej, którą można było kupić tylko w supermarkecie sieci Gelson’s. Byłam do tego stopnia emocjonalnie uzależniona od tych babeczek, że prześladowały mnie lęki, co będzie, gdy ich zabraknie. Kupowałam po sześć pudełek naraz i przechowywałam w zamrażarce.

Babeczka miała sto kilokalorii, a jogurt dziewięćdziesiąt: razem tworzyły idealne połączenie kremowej konsystencji i słodyczy, symfonię smaku, która nie mogła mi zaszkodzić. Moim najulubieńszym momentem dnia była chwila, kiedy po raz pierwszy zanurzałam łyżkę w jogurcie, tuż po tym, jak posypałam go połową słodzika. Miałam wtedy przed sobą jeszcze tyle do zjedzenia, wierzch babeczki pozostawał nietknięty, kusząc tylko obietnicą czekolady. Potem zawsze żałowałam, że nie jadłam wolniej, bo jeszcze coś by mi zostało. Śniadanie Drugie kończyło się smutkiem.

Jadałam je przy biurku, naprzeciwko innego asystenta, Andrew, który lubił radio NPR, naturalne masło orzechowe i niszowe skandynawskie filmy dla samej ich niszowości. Miał głowę zbyt małą w stosunku do tyczkowatego ciała. Wydymał nozdrza w wyrazie ciągłej dezaprobaty, a włosy układał w skomplikowaną fryzurę w stylu gwiazdy indie rocka – na tej drobnej główce wyglądało to jak upiorna peruka. Wiedziałam, że gardzi moimi syntetycznymi słodzikami, więc zbudowałam zaporę z teczek na dokumenty, kaktusów z Ikei i batalionu kubków do kawy, żeby uchronić się przed jego wścibskim wzrokiem. Zasługiwałam przynajmniej na odrobinę prywatności, żeby móc w pełni cieszyć się swoim rytuałem.

Z lunchem było jeszcze trudniej. Przynajmniej dwa razy w tygodniu musiałam towarzyszyć szefowi, Brettowi Oferowi, podczas posiłku z klientami, agentami albo ludźmi z branży. Nie lubiłam jadać przy innych. Lunch stanowił klejnot w koronie dnia i wolałam delektować się nim w pojedynkę, nie marnując go na potrawy, których sama nie wybrałam. Ofer zawsze zabierał nas do tej samej restauracji, Ostatnie Żywienie, z którą nasza firma dzieliła garaż, po czym nalegał, żebyśmy wzięli po kilka małych porcji i podzielili się wszystkim „jak w rodzinie” – jakby wspólna konsumpcja klopsika miała przekonać klienta, że łączą go z nami braterskie więzi. Kto chciałby Ofera jako krewnego? On w ogóle zachowywał się tak, jakby rodzina była czymś dobrym.

W Ostatnim Żywieniu musiałam stawiać czoła makaronowi z serem, burgerom i pulpetom cielęcym. Nawet warzywa były skażone warstwami tłuszczu: grillowane brukselki ociekające masłem, smażone pieczarki obtoczone w bułce tartej, kalafior aż błyszczący od oleju. Sałatka z rukoli, którą zamówiłam jako swój wkład we wspólny bufet, była do niczego: skapitulowała, skąpana w oliwie. Podczas tych wypadów jadłam malutkie porcje trzech dań. Każdej przypisywałam sto kilokalorii, a następnie dodawałam do sumy jeszcze sto za wszystko, co pominęłam. Tej algebraicznej metodzie daleko było wprawdzie do doskonałości, niemniej pozwalała mi zachować pewne pozory kontroli. Ale Ofer zawsze próbował nakłonić mnie, żebym zjadła więcej.

– Kto chce ostatniego miniburgera? Rachel, wiem, że masz ochotę – prowokował, po czym zaczynał skandować: – Zrób to! Zrób to! Zrób to!

Ofer był wiecznym chłopcem z bractwa studenckiego. Wierzył w lojalność, wspólnotę – nie dlatego, że coś naprawdę nas łączyło jako jednostki, ale dlatego, że byliśmy częścią tego samego czegoś. Gdy wychwalał zalety naszej „opartej na współpracy kultury biurowej”, patrzyłam na jego połyskującą łysą głowę, na drobinę klopsa, która przyczepiła mu się do dolnej wargi, i wyobrażałam sobie, jak dwadzieścia lat wcześniej wygłaszał to samo przemówienie do kandydatów na członków stowarzyszenia Alfa Epsilon Pi.

– Wiesz, jakie masz szczęście? Mogłabyś pracować w Management180, gdzie nikt nikomu za cholerę nic nie podpowie! Mógłbyś należeć do Delta Ipsylon i pić szczyny brata!

Ofer zaczynał od sortowania poczty u Gersha i awansował na agenta. Dziewięć lat później porzucił bezwzględny świat agencji, by założyć własną firmę zarządzającą talentami – nazwał ją Ekipa – co pozwoliło mu uwierzyć, że ma duszę. Co gorsza, jego żona urodziła właśnie bliźniaczki, a on sam nazywał się teraz „feministą”. Ofer czerpał powierzchowną wiedzę na temat sprawiedliwości społecznej z felietonów w magazynie „Hollywood Reporter” na temat różnorodności, inkluzywności i równych płac. Stale odwoływał się do swojego „uprzywilejowania” – a także do naszego, bo pracę u siebie uważał właśnie za przywilej. Przeszkadzało mu, że nie czułam się szczęśliwa, stanowiąc część tej rodziny. Zarządzanie talentami nie było spełnieniem moich marzeń, a to go bolało.

Kiedy nie musiałam iść do Ostatniego Żywienia z Oferem i klientami, jadłam lunch sama. To były te dobre dni.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.