Ostatnie lato w mieście

Dotarłem na piazza del Popolo z pustym żołądkiem i w przemoczonych butach. Wielki plac kipiał ruchem ulicznym, a jedyny promień słońca przechodził wysoko, rozbłyskując na tarasie Pincio. W obu kawiarniach na placu pełno było ludzi podenerwowanych faktem, że nie mogą usiąść na zewnątrz. Pod markizami u Rosatiego zobaczyłem stos krzeseł, wziąłem jedno, rozglądając się w poszukiwaniu kogoś znajomego, kto mógłby mi postawić coś do jedzenia, ale widziałem tylko ludzi, których nie znosiłem. Po pierwszych kroplach – deszcz padał znów na mokre już chodniki – skierowałem się do baru pana Sandra. Stary barman o wyważonych i wprawnych ruchach rąk otworzył elegancki lokal z krzesłami obitymi czerwoną skórą i rycinami na ścianach. Bywali tam głównie literaci, poeci, filmowcy i kilku radykalnych dziennikarzy, jadali befsztyki i marchewkę, ale tego dnia, rzecz jasna, nie zastałem nikogo, z kim znałbym się na tyle, by postawił mi śniadanie. Mogłem tam jednak zamawiać na kredyt, poprosiłem więc o hamburgera i kieliszek Barolo, a następnie obejrzałem jeden ze swoich ulubionych spektakli: pana Sandra przygotowującego koktajl. W kulminacyjnym momencie ktoś złożył w drzwiach wspaniały jedwabny parasol i – w samą porę, żeby okazać mi się nieprzydatnym – ukazał się Renzo Diacono. Nie widziałem go od dłuższego czasu, odkąd trafił do telewizji.

– Leo! – zawołał głośno na mój widok.

Był bardzo elegancki, w przeciwieństwie do brodatego olbrzyma, z którym wszedł do środka i który natychmiast zaszył się w tłumie przy kontuarze.

– Co pijesz? – zapytał Renzo.

– Nic.

– Nic?

Przez chwilę wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, po czym z tym swoim piemonckim taktem zapytał tylko, kiedy się odezwę, żeby zagrać partyjkę szachów.

– Nie mam już czasu na poważne sprawy – dodał, wskazując na kompana, który wracał od oblężonego baru.

To było w nim ładne. Z kimkolwiek przebywał, sprawiał wrażenie, jakby chciał przebywać właśnie w tym, a nie innym towarzystwie.

– Jak tam życie?

– Nie wiem – odparłem. – Odpowiadam tylko za swoje.

– Brawo – rzekł brodaty olbrzym, podchodząc do nas ze szklanką. – Bardzo mądrze – stwierdził i wzniósł toast za moje zdrowie.

Miał na sobie wojskowy płaszcz, długi do kostek szal i niezapięty parasol przewieszony przez ramię, oceniał świat z najwyższych szczytów alkoholowego upojenia. Jego uśmiech był pełen zdruzgotania, jak to u weterana wojennego. Renzo powiedział, że to najlepszy reżyser telewizyjny, kiedy jest trzeźwy, ale z pewnością od dłuższego czasu nie zaznał tego stanu. Olbrzym zaśmiał się ironicznie, za całą odpowiedź przeprosił i poszedł znów napełnić szklankę.

– Może zobaczymy się wieczorem? – zapytał Renzo. Dodał, że zmienili adres, i kazał mi go powtórzyć dwukrotnie, żeby upewnić się, że nie zapomnę. Nie było takiej obawy. Dzieliło nas pokolenie, ale lubiłem przebywać w jego towarzystwie – prócz tego, że dobrze grał w szachy, był też cenionym historykiem, a jego żona Viola znakomicie gotowała. Nie mogłem życzyć sobie niczego lepszego na zakończenie tak spieprzonego dnia.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.