Wodnik

Jędrzej Pasierski

Wodnik

fragment

„Zwierzyniec, pół miasto, pół wieś, stawał się powoli miastem duchów, ale że było jeszcze dość ciepło, na ulice wyszło całkiem sporo „leniuchów” – tak ich okrutnie nazywała w  myślach. W  rzeczywistości byli to zwykli pracownicy, zjeżdżający z zagranicy, może ludzie żyjący z różnego rodzaju świadczeń. Lubili obsiadać szeroką aleję ciągnącą się wzdłuż jeziora. – Hej – zaczepił ją jeden z nich, mężczyzna o czerwonej, ale poczciwej twarzy. – Dokąd się tak śpieszy? Nie zareagowała. Nie byli groźni, już to wiedziała. Zalegali, licząc na to, że jeszcze znajdą jakichś turystów, chętnych, aby przegadać z nimi cały dzień lub tydzień. Ona miała inne plany. Świetlica powstała dla dzieci. Dzieci były wszystkim i choćby dlatego, że Ula sama była matką, tak bardzo się w to zaangażowała. Stary budynek, należący do miasta, ale położony nieco dalej od parku i szlaków, czyli oczywistych atrakcji, stał kiedyś pusty.”

 

„Tej nocy nie spałem dobrze. Wiatr chyba się uparł, żeby powyrywać świat z korzeniami. Zaatakował w nocy. Gałęzie spadały na dach z częstotliwością co pięć minut, więc leżałem na wznak, wpatrując się w belki. Mój wzrok zdążył się przyzwyczaić do ciemności. Zastanawiałem się, czy stary dom wytrzyma. W przerwach, kiedy gałęzie i szyszki nie smagały dachu, słyszałem szum przywodzący na myśl oddech morza. Naprawdę zdawało mi się, że jestem tam, na zewnątrz, że walczę, pod rękę z żoną i synem, potem z samą żoną, dopóki nie rozdzieliło nas kolejne potężne uderzenie wichury. Budziłem się. Gdybym nie był taki otępiały oraz zmęczony po podróży, już wcześniej wpadłbym na oczywiste rozwiązanie, co zrobić – a może to wiatr mnie zahipnotyzował? W każdym razie dopiero o czwartej wstałem i wyjąłem z plecaka słuchawki. Puściłem sobie gongi i zapadłem w głębszy sen.”

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.