Kobieta, która pożyczała wspomnienia

Opowiadania

Las  

            W tym czasie przez las biegły tylko ścieżki dla krów. Był tak wielki, że zbieracze jagód gubili się i przez kilka dni nie wracali do domów. Nie mieliśmy odwagi wchodzić dalej niż kawałek; nasłuchiwaliśmy ciszy, po czym biegliśmy z powrotem. Najbardziej bał się Matti, no ale on nie miał jeszcze sześciu lat. U stóp góry rozciągała się prze‑ paść, o której mama sporo mówiła, nim się pożegnaliśmy.
            Mama pracowała w mieście, żebyśmy my mogli spędzać lato w domku wynajętym przez ogłoszenie. Annę zatrudniono, by nam gotowała. Najczęściej chciała mieć spokój.

            – Idźcie się pobawić – mawiała.
            Matti cały czas za mną chodził, powtarzał: „poczekaj na mnie” i „w co się pobawimy?”, ale był za mały, żeby zabierać go ze sobą; co można robić z młodszym bratem? Dni stały się bardzo długie. A potem pewnego bardzo ważnego dnia mama przysłała paczkę, a w niej książkę, która wszystko odmieniła – nosiła tytuł Tarzan wśród małp.
            Matti nie umiał jeszcze czytać, więc od czasu do czasu ja mu czytałem. Zazwyczaj jednak zabierałem Tarzana ze sobą na drzewo.
Matti stał pod nim i cały czas jęczał:
            – Co się wydarzyło? Przeżył?
            Mama przysłała nam też Tarzana króla zwierząt i Syna Tarzana.
            – Macie naprawdę wspaniałą mamę – powiedziała Anna. – Jaka szkoda, że wasz biedny tata umarł.
            – Na pewno gdzieś jest – odezwał się Matti. – Jest duży i silny, i niczego się nie boi, więc już lepiej nic nie mów!
            Nieco później Matti oznajmił, że jest synem Tarzana.
            Lato całkiem się zmieniło, a najważniejszą zmianą było to, że weszliśmy do lasu. Odkryliśmy, że jest dżunglą, której nikt wcześniej nie widział; mieliśmy odwagę wchodzić coraz dalej, tam, gdzie wśród drzew panował wieczny mrok. Trzeba było się nauczyć stąpać bezszelestnie jak Tarzan, nie łamiąc ani gałązki; nauczyliśmy się też nasłuchiwać. Wyjaśniłem mu, że na razie nie możemy używać ścieżek; to tamtędy dzikie zwierzęta chodzą do wodopoju. Musimy zachować ostrożność wobec dzikich przyjaciół, oczywiście tylko na razie.
            – Tak jest, Tarzanie – odpowiedział Matti.
            Nauczyłem go, jak orientować się w terenie dzięki słońcu, żeby umieć wrócić do domu; w pochmurne dni nie wolno nam było wychodzić. Mój syn robił się coraz odważniejszy i zręczniejszy, ale nie potrafił przewalczyć lęku przed morderczymi mrówkami.
            Czasem kładliśmy się na mchu w jakimś bezpiecznym miejscu i patrzyliśmy w górę na wielką zieloną krainę; skrawki nieba rzadko prześwitywały, chociaż las nosił niebo na dachu. Panowała całkowita cisza, lecz my słyszeliśmy, jak wiatr tnie korony drzew. Nie było niebezpiecznie, dżungla nas kryła i chroniła.
            Pewnego razu dotarliśmy do strumienia. Syn Tarzana wiedział, że w strumieniu roi się od piranii, ale i tak przezeń przeszedł – dość żwawo. Byłem z niego dumny. A jeszcze bardziej, gdy odważył się popłynąć kawałek na głębokiej wodzie, całkiem sam. Stałem za kamieniem z liną ratunkową, jednak on o tym nie wiedział.
            Zrobiłem nam łuki, ale postrzeliliśmy tylko jakieś hieny, które prawdopodobnie nie należały do dzikich przyjaciół, i raz węża boa; strzała trafiła go prosto w pysk, natychmiast umarł.
            Gdy wróciliśmy do domu na obiad, Anna spytała, w co się ba‑ wiliśmy, na co mój syn odparł, że jesteśmy za duzi na zabawy; badaliśmy dżunglę.
            – To dobrze – stwierdziła Anna. – Badajcie dalej. Ale starajcie się nie spóźniać na obiad.
             Wkroczyliśmy w nowy okres samodzielności. Stosowaliśmy wy‑ łącznie Prawo Dżungli, było niepodważalne, surowe i sprawiedliwe.
A dżungla otworzyła się i nas przyjęła. Dzień w dzień oszałamiała nas nasza odwaga, spinaliśmy się do granic możliwości, stawaliśmy się silniejsi, niż sądziliśmy. Ale nie zabijaliśmy niczego, co było mniejsze od nas.
            A dżungla otworzyła się i nas przyjęła. Dzień w dzień oszałamiała nas nasza odwaga, spinaliśmy się do granic możliwości, stawaliśmy się silniejsi, niż sądziliśmy. Ale nie zabijaliśmy niczego, co było mniejsze od nas.
 Kiedy Anna gasiła lampkę i zamykała kuchenne drzwi, leżeliśmy, nasłuchując. W oddali coś wyło, a w pobliżu domku niosło się jakieś pohukiwanie.
            – Tarzanie? – szepnął Matti. 
            – Słyszałeś? – Śpij – odparłem. – Nic tu nie wejdzie, zaufaj mi, synu.
            Jednak wiedziałem, z okrutną pewnością, że moi dzicy przyjaciele nie są już przyjaciółmi. Poczułem cierpki zapach dzikich zwierząt, pocierały włochatymi cielskami o ścianę domku… To ja je przywołałem i tylko ja mogłem je oddalić, zanim będzie za późno.
            – Tato! – zawołał Matti. – One wchodzą.
            – Nie bądź śmieszny – powiedziałem. – To tylko jakieś stare sowy i lisy. Masz spać. Ta cała dżungla to tylko wymysł, to nie jest naprawdę – dodałem bardzo głośno, żeby to coś na zewnątrz usłyszało. – Ależ to jest naprawdę!  – krzyczał Matti.  – Oszukujesz, to wszystko jest naprawdę. – Był przerażony.
            Następnego lata Matti chciał, żebyśmy znów poszli w głąb dżungli. Ale to naprawdę byłoby oszustwo.



Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.