Klub Łgarzy

Do Kolorado przenieśliśmy się całkiem przypadkowo. Kiedy jechaliśmy przez ten stan na Światowe Targi w Seattle, Matka, obojętnie wyglądająca przez okno impali, zawołała do Taty, żeby stanął. Krzyknęła tak głośno, że pomyślałam, że zrobiło jej się niedobrze. W czasie podróży oboje często miewali nudności, bo męczył ich kac, który nazywali grypą Smirnoffa. Zwolniliśmy. Droga opadała w rozległą dolinę haftowaną kwiatami orlika, różowymi wiesiołkami i białą trybulą leśną. Dalej wznosił się Pikes Peak, który dla dziecka wychowanego na bagnach wyglądał jak nie z tego świata. W moim śpiewniku na stronie obok słów America the Beautiful był obrazek z podobną górą, fioletowym szczytem z przecinającym go długim pasmem chmur i śnieżną czapą. Wysiadając tamtego dnia z klimatyzowanego samochodu, miałam wrażenie, jakbym weszła w ten obrazek. Jakie to dziwne – pomyślałam – powietrze jest takie chłodne. W Leechfield błękitne niebo oznaczało duszący upał. Woń wiecznie zielonych drzew też przenosiła nas w tamto miejsce, bo kojarzyła się z zapachem terpentyny w pracowni Matki. Podczas każdej podróży samochodem byłam mistrzynią w strojeniu fochów. Teraz nadąsałam się, że stanęliśmy. Zdarzało się to również podczas jazdy, a czasami wyrzucałam buty przez okno, żeby zmusić rodziców do zatrzymania się, kiedy na przykład miałam straszną ochotę zobaczyć farmę węży, zajść do sklepu z lodami albo nie chciałam siusiać na tylnym siedzeniu do puszki po kawie, bo kierowcy przejeżdżających ciężarówek gapili się z góry na moją błyszczącą pupę i trąbili na mnie, jakbym była rozrywką dla gawiedzi.
            O zachodzie słońca zamykano basen na wolnym powietrzu w Holiday Inn w Colorado Springs. Przez cały dzień męczyłam Tatę, żebyśmy dojechali tam na czas. Usadowiłam się tak, że moje usta znajdowały się o pięć centymetrów od jego ucha i podczas jazdy prawie bez przerwy szemrałam mu do tego ucha, że jeśli dojedziemy za późno i nie można już będzie popływać, zrobię w motelowym lobby awanturę, będę wrzeszczeć i przeklinać. Ale Matka chciała zatrzymać się na poboczu, żeby napawać się widokiem.
            Rzucałam kamykami w biały pasek opony i obmyślałam scenę, jaką odstawię w motelu: powiem obsłudze, że ten pan nie jest moim tatą, tylko porwał mnie pod groźbą noża, kiedy napadł na bank. Od rozrzedzonego powietrza zakręciło mi się w głowie. Spojrzałam w górę. Nad nami krążył jastrząb z wijącym się gryzoniem w dziobie, tak nisko, że widać było czarne błyszczące oczy ptaka. Matka zaraz zaczęła pstrykać swoim kodakiem, a Lecia podskakiwała w koło jak jakiś przygłup, machała rękami i trajkotała o łańcuchu pokarmowym. Tata podniósł maskę, żeby sprawdzić płyn w chłodnicy, i wtedy Matka podeszła do niego w lansadach, przytuliła głowę do piersi odzianej w koszulę khaki i zapytała, czy możemy tu trochę zostać, proszę, kochanie, bo przez to światło zachciało się jej malować.
            Ja chciałam jechać dalej. Przed podróżą rozłożyłyśmy z Lecią mapę ze stacji Esso, żeby wytyczyć naszą trasę. Magicznym markerem nakreśliłyśmy czerwone linie łączące czarne kropki zachodnich miast, tak że powstała szeroka czerwona błyskawica przez całe Stany aż do Seattle. Chciałam się znaleźć w sklepie z pamiątkami na tarasie widokowym Space Needle, żeby stamtąd wysłać pocztówkę do Peggy Fontenot. W wiśniowym notesie z kluczykiem, który przed wyjazdem Matka kupiła mi w drugstorze, napisałam już tekst: „Droga Peggy, twoja Wakacyjna Szkółka Biblijna chyba się do tego nie umywa, co nie?”.
            Tata zastanawiał się, czy zostać, czy jechać. Odpalił silnik, samochód wskoczył na asfalt i szaroniebieskie niebo znowu zaczęło nacierać na przednią szybę. Mrugnął do mnie w lusterku wstecznym i oznajmił, że też chce jechać dalej na zachód. Ale Matka nie chciała. Dawała temu wyraz, najpierw grzecznie, a potem tak, że musiałyśmy z Lecią zatkać uszy. Niebawem dyskusja w samochodzie przeszła z tematu, czy mamy się zatrzymać, czy nie, na ogólniejszy – kto zawsze robił to, a kto nigdy nie robił tamtego. W końcu Matka cisnęła w Tatę pudełkiem zapałek, a on zjechał z drogi do małego miasteczka, które nazwę Cascade, i tam ostatecznie kupiliśmy dom.
            Kamienny domek nabyty przez Matkę zwisał ze zbocza góry jak wyjęty z kreskówek o Strusiu Pędziwiatrze. Zdjęcia to potwierdzają. Sprawia wrażenie, jakby sprawnie działający podnośnik samochodowy albo nawet rąbnięcie łomem z boku mogło go zwalić z podtrzymujących go pali i stoczyłby się na łeb na szyję po gruntowej drodze aż do miasteczka.
            Dom był kolejnym dowodem na to, jak pieniądze Babci podniosły nasz ogólny komfort życiowy. Zaczęło się to już w Teksasie. Przed wyjazdem Tata zamontował klimatyzatory w oknach wszystkich sypialni. Kiedy oddaliśmy Armii Zbawienia nasze wentylatory z czarnymi łopatkami, awansowaliśmy do górnych warstw społecznej hierarchii hrabstwa. A do tego Matka kupiła sobie w Houston prawdziwe futro z lamparta i dobraną do niego czapkę, jak ta, którą miał na głowie Kozak na butelce z wódką. (Może to futro – którego noszenie w naszym tropikalnym klimacie byłoby torturą – stanowiło dowód, że wcale nie zamierzała wracać do Teksasu z naszej wyprawy, choć się tego wypierała).
            Lecz najgrubszą krechą oddzieliła nas od rodziny i sąsiadów właśnie ta podróż na zachód. Tata miał tylko trzy tygodnie urlopu. Planował, że z powrotem przyleci – tak, przyleci samolotem. Pani Fontenot musiała sponad fartucha, w którego podołku trzymała zielony groszek do łuskania, szepnąć to i owo innym paniom – że zostaniemy bez towarzystwa mężczyzny. Było to wystarczająco skandaliczne – jak można żyć w innym mieście z daleka od męża. Może jeszcze bardziej godna potępienia była taka daleka wyprawa. Rzeczywiście, nie znałam ani jednej rodziny, która wypuściłaby się na zachód dalej niż do Alamo, a na wschód dalej niż na festiwal raków w Breaux Bridge w Luizjanie. Nowy Orlean leżał tylko niecałe pięćset kilometrów na wschód, ale istniał wyłącznie w słowach piosenki House of the Rising Sun.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.