Echo słońca

Okrążam cały rynek, a przy okazji witam się to z tym, to z tamtym. Gdy stanąłem na najwyższym schodku, podałem rękę Strażakowi, on wrócił ze służby i pić mu się chce, coś o meczu zagadał, że słabego mieliśmy przeciwnika, zdaje się, że wziął w obronę trenera, ale mnie nie było do śmiechu. Ujrzawszy Anuszkę, ruszyłem za nią, bo czas się rozmówić – od dłużnego czasu się nie spotykamy. Zaraz na powitanie pyta mnie, czy tak, jak jest teraz, jest dobrze, lecz ja nie wiem, jak jest, ona zaś mówi, że na pewno wiem i że się śpieszy do pracy, już jest spóźniona, nie chce bym, ją odprowadzał, woli umówić się później, dużo jest do obgadania, najbardziej nurtuje ją pytanie, czy ją jeszcze kocham – wściekła jest, że nie zaprosiłem jej na koncert Sojki do Dworku Paderewskiego, tak bardzo chciała posłuchać jego pieśni. Ponieważ śpieszy się, wyprzedza mnie o dwa kroki, by zaraz zniknąć za zakrętem, nawet nie pożegnała się, nie skinęła głowa, nie pomachała ręką, nie uśmiechnęła się, nic, dosłownie nic, żadnego gestu. Zatrzymałem się, nie bardzo wiedząc, co mam dalej robić, dokąd się udać, w którą stronę. Gdziekolwiek spojrzeć, tam bezradność dzieci, kobiet, starców. Każda znajomość po upływie jakiegoś czasu staje się łzawa, trywialna i błaha. Dlatego pójdę Spadzistą, dawno tamtędy nie szedłem, stromo jest, ale jakoś tak na miarę mojej kondycji. Ścieżka wąska i trawiasta, że żadnego kamienia nie widać, na samym końcu drogi Marian Falisz z Wackiem Rapierzem ogrodzenie reperują, siatkę zardzewiałą czyszczą z rdzy przed malowaniem, szpanują drut między wspornikami, dużo tej roboty przed nimi, przeszkadzać nie zamierzam, widać po ich minach, że sobie nie życzą, by im przeszkadzać, znowu jestem nieproszonym gościem, ale to zupełnie przez przypadek, stąd do Ośrodka Zdrowia mam niedaleko, tylko zlecieć z górki na dół, tam w dole za zakrętem jest lecznica, zostawię kartkę z nazwami lekarstw, niech pani doktor recepty wypisze, później odbiorę i wykupię. Marian jakby zrozumiał moje intencje i usunął się na bok, bym więcej miał swobody, więcej miejsca do dalszego marszu.

Pani doktor usadziła mnie przed sobą i poprosiła, bym zdjął podkoszulek. Zdziwiło mnie to, gdyż przecież znalazłem się tutaj w trosce o zdrowie matki, nawet karteczkę ze spisem lekarstw wyciągnąłem z kieszeni. Pani doktor przyłożyła mi stetoskop do piersi i powiedziała, że nic nie słyszy, głucho tam we mnie, bezszelestnie. Raczej jakaś improwizacja ruchowa, nierytmiczna, nietowarzyska, nieartystyczna, nieobrzędowa. Jakaś żałosna pląsawica prowadząca do kąpieli i striptizu. Pewnie też dlatego wolała zapytać o matkę, o jej zdrowie, jak się czuje, że może by jej jakieś pomiary laboratoryjne zlecić, badanie krwi, moczu, o kijkach narciarskich napomknęła, bo z takimi kijkami matce będzie się lepiej chodzić. Zaraz też zmieniła temat i zapytała, jakiej muzyki ostatnio słucham, gdyż ona była w Lusławicach na koncercie jakiegoś akordeonisty, którego nazwiska nie zapamiętała, ale wyszła z sali koncertowej zadowolona.

– Właściwie dopiero poprzez patrzenie na palce wirtuoza akordeonu można zobaczyć, jak trudny grał utwór. Zastanawiam się tylko, jak bez przekładania rąk możliwe jest płynne, legatowe prowadzenie linii melodycznej.

– To mam mamę przyprowadzić do pracowni analitycznej, czy też pielęgniarka odwiedzi ją w domu z całym swoim majdanem?

– No nie wiem, ona ma takie lepsze i gorsze momenty. Pewnie przyjdzie, najwyżej bez miłosierdzia.

– Dobrze, żeby przyszła, to matkę zmobilizuje i weźmie się za przestrzeganie diety, słodkości ograniczy, nie może odmówić sobie różnych delikatesów, a to drożdżówka, a to torcik, galaretki w czekoladzie, to jej pasuje, dlatego ktoś musi zwrócić jej uwagę, żeby przestała tyle tego wcinać. Ciśnienie czasem jej podskoczy, poziomu cukru nawet nie chce sobie sprawdzić.

– Mimo dramatycznych chwil, dobrze mi było, mogłam sobie pobujać w obłokach. Też podejrzliwie spojrzałam parę razy na instrument, bo wydawał jakieś nadzwyczajne dźwięki. Chyba pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się takie absolutne i natychmiastowe olśnienie, pierwsze uderzenie i wszystko się zatrzymało. Do tej pory w środku mnie trzęsie. No bo to był mój pierwszy raz.

– To kiedy spodziewać się pielęgniarki?

– Musi się pan z nią umówić, recepcjonistka da panu jej numer telefonu i pojemnik na mocz, w ogóle udzieli panu niezbędnej informacji, zaraz jej powiem, żeby się panem zajęła. Każdy gra, na czym lubi. A tu problem w tym, moim zdaniem, że akordeonista wyciskał za dużo, nie za mało. Jakby tyle nie wyciskał, byłoby lepiej. Niech pan pozdrowi mamę.

Pocałowałem panią doktor w rączkę i opuściłem gabinet. Po omówieniu z rejestratorką dalszego postępowania byłem trochę oszołomiony potokiem informacji, rad i uwag. Ale w tym, co usłyszałem, była także delikatność i powściągliwość. Teraz tylko umówić się z pielęgniarką, niechby przyszła w przyszłym tygodniu, najlepiej w poniedziałek. Matka zdąży się przygotować psychicznie do jej wizyty. Wiem, że matkę brzuch rozboli i głowa, spać nie będzie mogła, a myśl o złych wynikach badań będzie ją prześladować do końca. Powinna zacisnąć zęby i przetrzymać to. Zaopiekuję się mamą, będę opiekuńczy. Tylko teraz jeszcze zakupy porobić i do domu, gościńcem między tu i tam porozrzucanymi budynkami wzdłuż rzeki, która sprawa wrażenie, że płynie setki kilometrów z głębi mrocznego wnętrza ziemi. Jej nurt doprowadzi mnie do miejsca, gdzie bije serce matki. Światła wokół nagromadziło się bardzo dużo; światło ciepłe, oślepiające, mogące ludziom wyrządzić krzywdę, kaleczyć kamienie. Jak na tę porę roku powietrze rozgrzane do białości, woda w korycie ciepła, rozebrałem się wskoczyłem do niej, tej rzeki rwącej i wirowatej, zanurzyłem się do dna, fikołki zacząłem robić z radości, że tak przyjemnie, chociaż nagość i widok penisa przypominają mi moją niechęć do pokazywania się nago. Po jakimś czasie zrobiło się niebezpiecznie, gdyż woda na dobre zaczęła mnie więzić w sobie, podpłynąłem na skraj zakola, by wydostać się na brzeg, jednak za nic nie mogłem wspiąć się po usuwającej się spod stóp skarpie; trawa, którą starałem się uchwycić, wymykała mi się z rąk i za każdą próbą spadałem z krawędzi brzegu. Nagle ktoś z tyłu podtrzymał mnie i pomógł mi wdrapać się na wierzch. Stamtąd też ujrzałem, że nie ma moich szpargałów, w oddali jakieś harcerki, jacyś harcerzyki sobie śpiewają, wokół ogniska zgromadzeni. Wkładam spodnie, koszulę, zegarka na rękę nie widzę, drobnych pieniędzy, które miałem w kieszeni, chusteczki do nosa; samochodzik, taki maleńki, plastikowy, do którego byłem bardzo przywiązany, także zniknął. Tylko grill, kosiarka do trawy, sprzęt do fitnessu i narty się walają, jakby te zbędne mi rekwizyty rzeka wyrzuciła ze złości na brzeg. Pomyślałem, że może pozostawiłem niechcący moje fidrygałki na wysepce, przecież to tam się rozebrałem, i niesłusznie podejrzewam zuchów, którzy zapewne Bogu ducha są winni. Ruszyłem po kładce do pnia powalonego w płyciźnie, po tym pniu dostałem się na kamienną wysepkę. Widzę, że moje skarby leżą sobie beztrosko pośród mchu, już sięgam po nie, a gdy nie udaje mi się schować pieniędzy do kieszeni, gdyż ona jakby zaszyta, podpływa młodzieniec i prosi mnie, bym zostawił te kosztowności, bo one na pewno nie są moje. Jeszcze jeden człowiek przypłyną, nieco starszy, i mówi, że mnie nie zna, a skoro jestem nietutejszy, to niby skąd by się tutaj mogły wziąć moje rzeczy. Zacząłem nawet nieco się tłumaczyć, ale zaraz usłyszałem, że jestem bezwstydny, gdyż nie żałuję swojego czynu, a co więcej – drwię sobie ze zgorszenia, jakie szerzę: nie wstydzę się, nie mam wyrzutów sumienia, lekceważę swój czyn, lekceważę prawa, lekceważę innych ludzi. Nie mogłem na tej nędznej, maleńkiej wysepce w żaden inny sposób dać im do zrozumienia, że nie mają racji, jak tylko zaprzeczyć, pokazać, że jestem od nich silniejszy. Dlatego przeprawiłem się na drugą stronę rzeki bez większego wysiłku, gotowy do konfrontacji z niepewnym, zagrażającym, nierzadko bolesnym życiem; balansując między lękiem a marzeniami.

Światło wokół nadal jest tak ogromne, iż wydaje się, że słońce pod wpływem swego ciężaru zmiażdży ziemię.