Do przodu, dziewczyny!

Prawdziwa historia rewolucji Riot Grrrl

Mówiąc wprost: ruch feministyczny, który sprowadza się do wybierania nowych senatorek prawdopodobnie nie pociąga cię aż tak bardzo, kiedy jesteś nastolatką. Z całych sił starasz się nie znienawidzić siebie, robisz wszystko, żeby uniknąć molestowania bądź gwałtu, nie chcesz dopuścić do tego, aby blondynki w bikini z reklamy piwa zniszczyły sposób, w jaki postrzegasz sama siebie, usiłujesz nie ulec presji, że nie ma sensu, aby zapisać się do drużyny sportowej, kółka matematycznego, klubu majsterkowiczów lub redakcji gazetki szkolnej, walczysz o to, by paraliżująca dysfunkcjonalność twojej rodziny (i konieczność znoszenia przemocy domowej w epoce wynoszenia pod niebiosa wartości rodzinnych – co za ironia!) nie doprowadziła cię do odebrania sobie życia…

Zapewne i tak pójdziesz na taki marsz, bo przecież szukasz czegoś, czegokolwiek, co sprawi, że będziesz mogła poczuć się trochę mniej szurnięta. Jednak jeśli ten ruch, ten feminizm, w dłuższej perspektywie ma coś znaczyć w twoim życiu, jeśli ma przetrwać konieczne będą poprawki, a może nawet całkowita zmiana. Będziesz musiała zdefiniować feminizm po swojemu.

Ranek był słoneczny, lecz chłodny: przez cały marsz temperatura nie przekraczała dziesięciu stopni, a ostry wiatr hulał wokół demonstrantów, którzy mieli przejść z The Ellipse do The National Mall. Okazało się, że był to największy protest w Waszyngtonie od czasów wojny w Wietnamie. Demonstracja zgromadziła ponad pół miliona ludzi. Wiatr szarpał jasnoczerwonym tłem sceny (z wycięciami w kształcie uśmiechów, które umożliwiały przepływ powietrza) i targał żółtymi szarfami z napisem „Gość Honorowy”. Przystrojono nimi gromadkę kandydatek do Kongresu, które stały na scenie, uśmiechając się radośnie i machając z zapałem do zgromadzonych, jakby startowały w jakimś konkursie.

W tłumie były też Erika, Mary i inne grrrls. Zbierały siły. Kilkanaście młodych kobiet waliło w bębny i plastikowe wiadra, tłocząc się z krzykiem wokół ogromnego transparentu pokrytego brokatem. Widniały na nim napisy „RIOT GRRRLS” oraz „CHOICE” [wybór] i kilka wielkich walentynkowych serc, z których jedno było kropką nad „i” w słowie „CHOICE”. Litera „S” w „RIOT GRRRLS” była o połowę mniejsza od pozostałych i przechylona na bok, jakby miała odpaść.

Tego dnia wiele riot grrrls zamieniło swoje ciała w transparenty: Na własnej skórze – na ramionach i na brzuchach, widocznych pod zawiązanymi lub podwiniętymi T-shirtami – wypisywały markerami slogany, rysowały serca, gwiazdy i symbole kobiecości. Często pojawiało się słowo „CHOICE”, a także hasło „GIRL LOVE”, celowo niedopowiedziane: czy chodziło o uczucie romantyczne, czy nie? Czy w wieku siedemnastu lat można mieć co do tego pewność?  Ta wieloznaczna fraza wyrażała nadzieję, że dziewczyny mogą być dla siebie wszystkim, wbrew wszelkim przeciwnościom, że – choć targają nimi emocje dojrzewania, które potrafią zmienić przyjaźń we wrogość lub zatruć ją zazdrością – mogą po prostu i zwyczajnie kochać się nawzajem. Był to zarówno slogan, jak i postulat.

Marsz rozpoczął się w południe. Strumień ludzi przez wiele godzin płynął przez Pennsylvania Avenue, chaotyczne śpiewy zderzały się z nierównym rytmem bębnów, a nad tłumem unosiła się ogromna, dziwaczna kukła. Mijając Biały Dom, demonstranci wznosili szydercze okrzyki. Budynek wydawał się cichy i pusty – za ogrodzeniem z kutego żelaza nie dało się dostrzec najmniejszego ruchu, poza beztrosko pluskającą fontanną. Wśród skandowania„Hey hey, ho ho, George Bush has got to go” [Hej, hej, ho, ho, George Bush musi odejść] manifestacja skierowała się w stronę Kapitolu, gdzie miał się odbyć kolejny wiec. Riot grrrls, znudzone typowymi przyśpiewkami, wolały po prostu wyrażać frustrację nieartykułowanymi wrzaskami.

The National Mall nie zdążył jeszcze porosnąć wiosenną trawą. Wzniecona wiatrem ogromna chmura pyłu zawisła nad głowami demonstrantów, rozpraszając światło. Nikt nie umiał stwierdzić, czy ta brudna mgła podnosi się, czy ciemnieje. Na scenie pojawiła się Odetta, by ciepłym i nieco zdartym głosem zaśpiewać Amazing Grace. Po niej wystąpiła Cyndi Lauper ze swoim nowym kawałkiem o dziewczynie, która umarła w wyniku aborcji przeprowadzonej w podziemiu. Jesse Jackson ryczał: „Nie! Dajcie! Zgasnąć! Nadziei!”, a urzekająca Jane Fonda, która w białym golfie i za dużych okularach przeciwsłonecznych wyglądała jak stylowa zbiegła rewolucjonistka, oznajmiła: „Jesteśmy tutaj, aby powiedzieć rządowi: Macie dość własnych problemów; trzymajcie się z daleka od mojej macicy”. Gloria Steinem, która właśnie wydała Revolution from Within, bestsellerową „książkę o poczuciu własnej wartości”, żartobliwie oświadczyła, że przyjmie od zgromadzonego tłumu nominację na prezydenta. Wcześniej w parku The Ellipse przemiawiała Susan Faludi, trzydziestodwuletnia autorka kolejnego feministycznego bestsellera Reakcja.

Podczas wiecu w The National Mall pod sceną nie było kobiet i dziewczyn, a przecież to właśnie one miały napisać nowy rozdział w historii feminizmu. Z transparentem zrobionym z prześcieradła, w gronie koleżanek z zespołu, stały wmieszane w ogromny tłum. Ale były bliżej centrum uwagi, niż mogłyby sobie kiedykolwiek wyobrazić.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.