Biuro Przeczuć

Historia psychiatry, który chciał przewidzieć przyszłość

            Jeszcze przed Bożym Narodzeniem Fairley i Barker złożyli Charlesowi Wintourowi, redaktorowi naczelnemu „Evening Standard”, propozycję otwarcia czegoś, co nazwali Biurem Przeczuć. Czytelnicy gazety mieliby przez rok być zachęcani do przesyłania opisów snów i przeczuć, które następnie nalżało segregować i zestawiać z wydarzeniami na całym świecie. Charles Wintour był człowiekiem eleganckim i obytym. Pracę w gazecie zaczął w roku 1946 w dziale opinii. Według tych, którzy znali go na początku kariery, gwałtownie się zmienił pod koniec lat pięćdziesiątych, gdy jego najstarszy syn Gerald zginął w wypadku drogowym. Wintoura zaczęto wówczas nazywać „chłodnym Charliem”. Od roku 1959 naczelny przekształcał „Evening Standard” w prestiżowy londyński dziennik wieczorny. Zatrudnił młodych dziennikarzy i redaktorów, których pracę rygorystycznie nadzorował. Odsyłał im teksty z krótkimi gratulacjami. (Co odważniejsi czasem przypinali je na tablicy w redakcji). Gdy coś naprawdę mu się spodobało, stukał środkowym palcem o biurko.
            Sercem gazety była redakcja kroniki towarzyskiej oraz dział reportaży, oba usytuowane zaraz przy gabinecie naczelnego. Gdy brakowało mu pomysłów, zabierał jakiegoś obiecującego dziennikarza na lunch do hotelu Savoy. Większość reporterów pracowała w dziale informacyjnym i z tego względu mniej go interesowała. Fairley był jednak przypadkiem szczególnym. Pisał o kosmosie i miał dobrą intuicję, która zdawała się czasem wprost niesłychana. Jego artykuły cieszyły się popularnością wśród młodszych czytelników, potrafił też skupić na sobie uwagę. Podobnie jak inni wybitni naczelni, Wintour miał słabość do nietypowych pomysłów. Zgodził się na zaproponowany eksperyment. Fairley zamówił dla Biura Przeczuć specjalny datownik, opracował też jedenastopunktowy system oceniania zgłaszanych wizji: pięć punktów za oryginalność, pięć punktów za trafność, jeden za wyczucie czasu.
            W pierwszym tygodniu 1967 roku Barker i Fairley zaczęli się przygotowywać do zbierania zgłaszanych im przeczuć. Nieco wcześniej, w listopadzie, reporter „Evening Standard” wraz z przedstawicielami większości pozostałych brytyjskich gazet, obserwował próbę pobicia rekordu prędkości na wodzie przez Donalda Campbella na jeziorze Coniston w północnej Anglii. Campbell był w Wielkiej Brytanii bożyszczem powojennej epoki odrzutowej. Bił kolejne rekordy prędkości na lądzie i na wodzie, korzystając z pojazdów, z których każdy nosił nazwę Bluebird, nawiązującą do tytułu dramatu Maurice’a Maeterlincka. Pragnienie bicia rekordów prędkości Campbell porównywał z pasją odkrywcy. „Im szybciej człowiek się przemieszcza, tym więcej napotyka trudności i tym bardziej jest zdecydowany je zrozumieć i pokonać, w miarę jednak, jak krok po kroku posuwa się naprzód, zagłębia się coraz dalej w nieznane – pisał w roku 1955. – Zaczyna wówczas cierpieć na coś w rodzaju skażenia krwi, biorącego się z przemożnej chęci oraz sprzyjającej atmosfery”.
            Pod koniec lat sześćdziesiątych Campbell cieszył się już statusem godnym antycznego herosa. Korzystał z potężnej eksperymentalnej technologii, był też mocno przesądny. W tablicę rozdzielczą miał wkręcony emaliowany medalik ze świętym Krzysztofem, patronem podróżnych. Za każdym razem zabierał też ze sobą Pana Whoppita, czyli pluszowego misia mającego przynosić mu szczęście. Nie cierpiał koloru zielonego. Zimą 1966 roku na jeziorze Coniston Campbell wypowiedział na głos swoje obawy, ale i tak potem je skonfrontował z rzeczywistością. 13 grudnia, w słoneczny, mroźny dzień, gdy nikt się po nim nie spodziewał wyprowadzenia łódki na wodę, rozpędził Bluebirda K7 – hydroplan z silnikiem odrzutowym – do prędkości niemal czterystu trzydziestu kilometrów na godzinę i zderzył się z mewą, co uznał za zły omen. Po kolizji zostało wgniecenie w obudowie, lecz Campbell nie chciał go naprawiać. Opowiadał ekipie telewizyjnej, że w roku 1964 nad jeziorem Eyre w Australii pobił rekord prędkości na lądzie, jadąc po wilgotnym, zdradliwym piasku pojazdem napędzanym turbiną gazową. Osiągnął wówczas prędkość sześciu‑ set czterdziestu ośmiu kilometrów na godzinę. Początkowo bał się zawrócić i dokończyć próbę pobicia rekordu. Kiedy tak siedział bez ruchu na pustynnym terenie, na przedniej szybie pojazdu zamajaczył mu obraz zmarłego w roku 1946 ojca, który również zajmował się biciem rekordów prędkości. „Nie martw się, chłopcze. Wszystko będzie dobrze” – rzekł ojciec, a Campbell wówczas zawrócił i znów ruszył, z prędkością większą niż wcześniej. „Tłumaczcie to sobie, jak chcecie. Ja nie potrafię. Ale tak właśnie było” – opowiadał reporterom zebranym na brzegu.
            W Boże Narodzenie, pod nieobecność ekipy inżynierów i specjalistów od bezpieczeństwa, Campbell przekonał miejscowego znajomego, żeby pomógł mu zwodować łódź, następnie zaś samotnie śmigał nią tam i z powrotem po jeziorze. Podczas imprezy sylwestrowej w pubie The Sun wzniósł o północy toast na cześć zebranych tam dziennikarzy. „Wiem, że wszyscy czekacie, aż skręcę kark” – rzucił. W oczekiwaniu na bezwietrzną pogodę sporo grał potem w karty. 3 stycznia wieczorem, po dniu naznaczonym mrozem oraz śniegiem z deszczem, Campbell stawiał w swoim domku pasjansa, oczekując na nadejście towarzyszy do gry. Wyciągnął asa pik, a następnie damę. Powiedział do swojego kolegi Davida Bensona, dziennikarza „Daily Express”, że takie same karty trafiły się Marii Stuart, zanim ją ścięto w 1587 roku. Siedział potem do późna. Według relacji Bensona mówił: „Mam okropne przeczucie, że tym razem trafi mnie szlag. Czuję to już od kilku dni”.
            W środę 4 stycznia Campbell zjadł na śniadanie płatki kukurydziane z mlekiem i wypił kawę zaprawioną brandy. Jezioro lekko się wybrzuszało, ale było na tyle spokojne, żeby uruchomić Bluebirda, co nastąpiło za dwadzieścia dziewiąta. W ramach próby pobicia własnego rekordu prędkości Campbell miał wykonać dwa kilometrowe kursy tam i z powrotem po jeziorze, ze średnią prędkością przekraczającą czterysta czterdzieści cztery kilometry na godzinę.
            Za dziesięć dziewiąta do drukarni trafiło pierwsze wydanie „Evening Standard”, w którym ogłaszano powstanie Biura Przeczuć pod nagłówkiem „Jeśli przyśni ci się katastrofa…”. W tej samej chwili na jeziorze Coniston Campbell zaczął przemierzać drugi kilometrowy odcinek i osiągnął prędkość pięciuset dwudziestu ośmiu kilometrów na godzinę. Zdecydowanie przekroczył dotychczasowy światowy rekord i zmierzał w nieznane. Nie czekał, aż na wodzie zniknie świeży ślad hydroplanu, kiedy więc pędził z powrotem, Bluebird zaczął mocno podskakiwać na wodzie, aż w końcu uniósł się wysoko w powietrze i przekoziołkował. Campbell zginął na miejscu. W popołudniowym wydaniu gazety pojawiły się zdjęcia z wypadku oraz historia o złowieszczych kartach wyciągniętych przez Campbella. Na nagraniu radiowym zachowały się jego ostatnie słowa: „Halo, dziób idzie w górę… Już po mnie”.
            Na koniec słychać tylko krótkie westchnienie.


Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.